وقت تکبیر و دعا و صلوات است امروز
مهدیِ صاحب زمان در عرفات است امروز
کاش این عرفات آخرِ هجران باشد
صبحِ فردا فرجِ مهدیِ زهرا باشد
[ان‌شاءالله]
عرفه آمده و باز صدایم کردی
میهمان حرمِ جود و سخایم کردی
فرصت دیگری آمد که مرا عفو کنی
تا ببخشی گنهم را تو صدایم کردی
دل ما را بسوی خویش کشیدی یا رب
باز از پنجه‌ی این نفس رهایم کردی
تا نیارم به سوی هیچ کسی روی نیاز
بر در رحمت و امید گدایم کردی
کرمت هیچ مرا فرصت گفتار نداد
هرچه می‌خواستم ای دوست عطایم کردی
حالم از حال دعای عرفه بخشیدی
با چنین حال تو راهیِ منایم کردی
گفتی اوّل نظرت هست به زوار حسین
عاشق و شیفته‌ی کرب‌وبلایم کردی
چون سبکبال شدم تا حرم کرب‌وبلا
همره و همسفر پیک صبایم کردی
کربلا گفتم و فریاد ز جانم برخاست
شکرلله که چنین غرق نوایم کردی
همره زمزم اشکی که مرا بخشیدی
حاجی کعبه‌ی ایمان و وفایم کردی
چون «وفائی» تو مرا عشق و سعادت دادی
تا که مشغول مناجات و دعایم کردی
حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنِ جَعْفَرٍ الْقُرَشِیُّ الرَّزَّازُ الْکُوفِیُّ عَنْ خَالِهِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ بَشِیرٍ الدَّهَّانِ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) رُبَّمَا فَاتَنِی الْحَجُّ فَأُعَرِّفُ عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ (ع) فَقَالَ أَحْسَنْتَ یَا بَشِیرُ أَیُّمَا مُوءْمِنٍ أَتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ (ع) عَارِفاً بِحَقِّهِ فِی غَیْرِ یَوْمِ عِیدٍ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ عِشْرِینَ حِجَّةً وَ
عِشْرِینَ عُمْرَةً مَبْرُورَاتٍ مُتَقَبَّلَاتٍ وَ عِشْرِینَ غَزْوَةً مَعَ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ أَوْ إِمَامٍ عَدْلٍ وَ مَنْ أَتَاهُ فِی یَوْمِ عِیدٍ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ حِجَّةٍ وَ مِائَةَ عُمْرَةٍ وَ مِائَةَ غَزْوَةٍ مَعَ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ أَوْ إِمَامٍ عَدْلٍ وَ مَنْ أَتَاهُ یَوْمَ عَرَفَةَ عَارِفاً بِحَقِّهِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ حِجَّةٍ وَ أَلْفَ عُمْرَةٍ مُتَقَبَّلَاتٍ وَ أَلْفَ غَزْوَةٍ مَعَ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ أَوْ إِمَامٍ عَدْلٍ قَالَ فَقُلْتُ لَهُ وَ کَیْفَ لِی بِمِثْلِ الْمَوْقِفِ قَالَ فَنَظَرَ إِلَیَّ شِبْهَ الْمُغْضَبِ ثُمَّ قَالَ یَا بَشِیرُ إِنَّ الْمُوءْمِنَ إِذَا أَتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ (ع) یَوْمَ عَرَفَةَ وَ اغْتَسَلَ فِی الْفُرَاتِ ثُمَّ تَوَجَّهَ إِلَیْهِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حِجَّةً بِمَنَاسِکِهَا وَ لَا أَعْلَمُهُ إِلَّا قَالَ وَ غَزْوَة.
ترجمه:
محمّد بن جعفر قرشى رزّاز کوفى، از دائى خود محمّد بن الحسین بن ابى الخطّاب، از محمّد بن اسماعیل، از صالح بن عقبه، از بشیر دهّان، وى گفت:
محضر مبارک حضرت ابى عبدالله علیه‌السلام عرض کردم:
بسا زیارت حجّ از من فوت شده پس در روز عرفه به زیارت قبر حضرت امام حسین علیه‌السلام می‌روم از نظر شما چه طور است؟
حضرت فرمودند: اى بشیر عمل نیک و پسندیدهاى انجام دادهاى، هر مومن که در غیر روز عید به زیارت قبر حسین بن على علیه‌السلام برود در حالى که به حقّ آن حضرت عارف و آگاه باشد خداوند متعال ثواب بیست حجّ و بیست عمره‌ی قبول شده و اجر بیست بار جنگ با دشمنان خدا در معیّت نبى مرسل یا امام عادل برایش مینویسد و کسى که در روز عید به زیارت قبر مطهّرش برود حق تعالى ثواب صد حج و صد عمره و صد بار جنگ با دشمنان خدا در رکاب نبى مرسل یا امام عادل براى او منظور می‌فرماید و کسى که در روز عرفه با عرفان به حق آن حضرت به زیارت قبر مطهّرش برود خداوند منّان ثواب هزار حج و هزار عمره مقبول و هزار بار جنگ نمودن با دشمنان خدا در رکاب نبى مرسل یا امام عادل به او میدهد.
بشیر می‌گوید:
محضرش عرض کردم:
چگونه این اجر و ثوابها براى من باشد در حالى که موقف را ترک کردهام؟
بشیر می‌گوید:
پس از ایراد این کلام حضرت نگاهى شبیه شخص غضبناک به من نموده سپس فرمودند:
اى بشیر، هنگامى که مومن به زیارت قبر حسین بن على علیه‌السلام در روز عرفه میرود و در فرات غسل کرده و سپس به طرف آن حضرت متوجّه میشود خداوند متعال به هر قدمى که وى بر می‌دارد ثواب یک حج با تمام مناسک و اعمال آن را برایش منظور می‌کند.
بشیر می‌گوید:
بعد از این کلام، سخن دیگرى نمی‌دانم امام علیه‌السلام فرمودند مگر کلمه و ثواب غزوة را.
📚منبع:
کامل الزیارات
