معمای حل نشدنی یک شخصیت

شخصیت والای مولای متقیان امام علی علیه السلام تبلور واقعی از توحید، عدالت، شهامت، شجاعت و اخلاق نیکو بوده و بهترین الگو برای تمام مسلمانان جهان است.

از تبار یکتاپرستان

امیرمۆمنان علیه السلام از صلب پدری چون ابوطالب دیده به جهان گشود. ابوطالب بزرگ بطحاء (مکه) و رئیس بنی هاشم بود. سراسر وجود او، کانونی از سماحت و بخشش، عطوفت و مهر، جانبازی و فداکاری در راه آیین توحید بود.

در همان روزی که عبدالمطلب جد پیامبر صلى الله علیه و آله در گذشت، آن حضرت هشت سال تمام داشت. از آن روز تا چهل و دوسال بعد، ابوطالب حراست و حفاظت پیامبر را، در سفر و حضر، برعهده گرفت و با عشق و علاقه بی نظیری در راه هدف مقدس پیامبر صلى الله علیه و آله که گسترش آیین یکتاپرستی بود جانبازی و فداکاری کرد.

چرا ولادت در کعبه فقط مختص علی(ع) است؟

یکی از مباحثی که در ایام سالروز ولادت مولای متقیان مطرح می‌شود ماجرای به دنیا آمدن ایشان در بهترین نقطه از روی زمین یعنی داخل خانه خداست. آنهم به این صورت که دیوار خانه کعبه شکاف برداشت و مادر بزرگوار امیرمومنان علی(ع) وارد خانه شدند و سپس دیوار به حالت اول خود بازگشت البته آثار این اتفاق بر روی دیوار همچنان باقی بود و این اتفاق توسط مورخین و علمای شیعه و سنی نقل شده است.

موسسه اسلام کوئست در آستانه سالروز ولادت مولود کعبه حضرت علی(ع) به این پرسش پاسخ داده است که «چرا امام علی (ع) به ولادت در کعبه اختصاص یافت؟» پاسخ‌های کارشناسان این موسسه اسلامی که به نوعی یکی از مراجع علمی و معتبر پاسخگویی به سوالات دینی مخاطبان است در دو بخش اجمالی و تفصیلی به این مناسبت مرور می‌کنیم:

صلوات خاصه امام جواد علیه السلام

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ
وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الزَّکِیِّ التَّقِیِّ وَ الْبَرِّ الْوَفِیِّ وَ الْمُهَذَّبِ النَّقِیِّ
هَادِی الْأُمَّةِ وَ وَارِثِ الْأَئِمَّةِ وَ خَازِنِ الرَّحْمَةِ وَ یَنْبُوعِ الْحِکْمَةِ وَ قَائِدِ الْبَرَکَةِ
وَ عَدِیلِ الْقُرْآنِ فِی الطَّاعَةِ وَ وَاحِدِ الْأَوْصِیَاءِ فِی الْإِخْلاصِ وَ الْعِبَادَةِ وَ حُجَّتِکَ الْعُلْیَا
وَ مَثَلِکَ الْأَعْلَى وَ کَلِمَتِکَ الْحُسْنَى الدَّاعِی إِلَیْکَ وَ الدَّالِّ عَلَیْکَ
الَّذِی نَصَبْتَهُ عَلَما لِعِبَادِکَ وَ مُتَرْجِما لِکِتَابِکَ وَ صَادِعا بِأَمْرِکَ وَ نَاصِرا لِدِینِکَ وَ حُجَّةً عَلَى خَلْقِکَ
وَ نُورا تَخْرُقُ بِهِ الظُّلَمَ وَ قُدْوَةً تُدْرَکُ بِهَا الْهِدَایَةُ وَ شَفِیعا تُنَالُ بِهِ الْجَنَّةُ
اللَّهُمَّ وَ کَمَا أَخَذَ فِی خُشُوعِهِ لَکَ حَظَّهُ وَ اسْتَوْفَى مِنْ خَشْیَتِکَ نَصِیبَهُ
فَصَلِّ عَلَیْهِ أَضْعَافَ مَا صَلَّیْتَ عَلَى وَلِیًّ ارْتَضَیْتَ طَاعَتَهُ وَ قَبِلْتَ خِدْمَتَهُ
وَ بَلِّغْهُ مِنَّا تَحِیَّةً وَ سَلاما وَ آتِنَا فِی مُوَالاتِهِ مِنْ لَدُنْکَ فَضْلا وَ إِحْسَانا وَ مَغْفِرَةً وَ رِضْوَانا
إِنَّکَ ذُو الْمَنِّ الْقَدِیمِ وَ الصَّفْحِ الْجَمِیلِ.

خدایا درود فرست بر محمّد و اهل بیتش،
و درود فرست بر محمّد بن على پاک، پرهیزگار، نیکوکار وفادار، پیراسته، بى‏ عیب،
راهنماى امّت،و وارث امامان، و خزانه ‏دار رحمت، و چشمه ‏هاى‏ حکمت، و پیشرو برکت،
و همسان قرآن در وجوب از او، و یگانه جانشینان در اخلاص‏ و عبادت، و حجّت والایت،
و نمونه برترت، و کلمه زیباترت، دعوت‏ کننده به سویت، و دلالت‏ کننده بر وجودت،
که او را چونان پرچمى براى بندگانت نصب کردى، و او را قرار دادى مترجم کتابت،
و آشکارا اجرا کننده امرات، و یاور دینت، و حجّت بر بندگانت،
و نورى که به وسیله او پرده تاریکی ها دریده شود، و مقتدایى که هدایت به وسیله او دریافت گردد،
و شفیعى که به وسیله آن به بهشت توان رسید..
خدایا همچنان‏ که در خشوع براى تو بهره ‏اش را گرفت،
و از خشیت تو سهمش را کامل نمود پس بر او درود فرست،چندین برابر آنچه درود فرستادى،
بر نماینده ‏اى که طاعتش را پسندیدى،و خدمتش را پذیرفتى‏ و از جانب ما به او تحیّت و سلام برسان،
و به ما از پیش خود،در دوستى‏اش فضل و احسان و آمرزش و رضوان عنایت کن‏ ،
تو صاحب احسان دیرینه،و چشم‏ پوشى زیبا هستى.

پنج روایت راهگشا از ائمه علیهم السلام دربارۀ ماه استغفار

باب الحوائج حضرت امام موسی کاظم(ع) در خصوص اهمیت ماه رجب می‌فرمایند: ماه رجب، ماه بزرگى است که در آن (پاداش) حسنات چند برابر است و گناهان (آدمى) در آن آمرزیده مى‏‌شود، کسى که یک روز در ماه رجب روزه بگیرد، آتش جهنم به اندازه ۱۰۰ سال از او فاصله مى‏‌گیرد و کسى که سه روز (در این ماه) روزه بگیرد، بهشت براى او واجب مى‏‌شود.(۱)
همچنین امام صادق(ع) درباره فضیلت روزه‌داری در ماه رجب می‌فرمایند: حضرت نوح(ع) در روز اول ماه رجب سوار بر کشتی شد و به همراهان دستور داد، این روز را روزه بگیرند و فرمود هر که این روز را روزه بدارد آتش جهنم یک سال از او دور شود و کسی که هفت روز از این ماه را روزه بدارد هفت درب جهنم بر او بسته شود و اگر هشت روز روزه بدارد هشت درب بهشت به روی او باز می‌شود و کسی که پانزده روز روزه بدارد خداوند حوائج او را بر آورده کند و کسی بیشتر از این مقدار روزه بگیرد خداوند افزون به او عنایت کند.(۲)
اعمالی که برای این ماه در روایات ذکر شده به دو گونه است؛ قسمتی از این اعمال مربوط به همه روزهای ماه است، مانند روزه گرفتن و بعضی از اذکار و ادعیه و قسمت دیگر آن مربوط به زمان‌های مخصوصی از این ماه، مانند اعمال و دعاها و نمازهایی که برای هر شب و روز این ماه وارد شده است و همچنین اعمالی که در «ایام البیض» روز سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هر ماه قمری سفارش به انجام آن شده است.

آداب همسایه داری در سیره اهل بیت علیهم السلام

امروزه با گسترش دنیای ماشینى، روابط عاطفى و انسانى مردم با یکدیگر بسیار ضعیف شده به طوری که همسایگان نزدیک کوچک ترین خبرى از یکدیگر ندارند و حتى گاهى پس از چندین سال سکونت در یک محل، هنوز نام همدیگر را نمى دانند. این رویه، از نظر اسلام به شدت مذمت شده است.

اسلام به عنوان یک دین کامل و اجتماع ساز و تأمین کننده سعادت دنیوی و اخروی انسان، دستورات و توصیه های اخلاقی و حقوقی را برای همسایه داری در نظر گرفته است که با مراعات آن انسانها می توانند در کنار هم به راحتی و آسایش زندگی کنند. در همین زمینه «آداب همسایه داری» را  در سیره اهل بیت(علیهم السلام) را بخوانید:

اینگونه دشنام گو را خوار و سرشکسته کن!

امیرالمومنین امام على علیه السلام خطاب به قنبر- که مى‏‌خواست به کسى که بدو ناسزا گفته بود، ناسزا گوید- : آرام باش قنبر! دشنامگوى ‏خود را خوار و سرشکسته بگذار تا خداى رحمان را خشنود و شیطان را ناخشنود کرده و دشمنت را کیفر داده باشى.
قسم به خدایى که دانه را شکافت و خلایق را بیافرید، مؤمن پروردگار خود را با چیزى همانند بردبارى و گذشت خشنود نکرد و شیطان را با حربه‌اى چون خاموشى به خشم نیاورد و احمق را به چیزى مانند سکوت در مقابل او کیفر نداد.

متن حدیث:

امیر المؤمنین علیٌّ علیه‏السلاملِقَنْبرٍ وقد رامَ أن‏یَشتِمَ شاتِمَهُ: مَهْلاً یا قَنبرُ! دَعْ شاتِمَکَ مُهانا تُرْضِ الرَّحمنَ وتُسخِطِ الشَّیطانَ وتُعاقِبْ عَدُوَّکَ ، فَوَالذی فَلَقَ الحَبَّةَ وبَرَأ النَّسَمَةَ ما أرضَى المؤمنُ رَبَّهُ بِمِثلِ الحِلْمِ ، ولا أسخَطَ الشَّیطانَ بِمِثلِ الصَّمتِ ، ولا عُوقِبَ الأحمَقُ بمِثلِ السُّکوتِ عَنهُ.


پی نوشت:
"أمالی المفید : 118"

وعده‌ی گسترش اسلام و ناکامی دشمنان

به راستی سخن خداوند که می‌فرماید: ﴿أَلَمْ تَرَ کَیْفَ ضَرَبَ اللّهُ مَثَلاً کَلِمَهً طَیِّبَهً کَشَجَرهٍ طَیِّبَهٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِی السَّمَاء ‏‏ تُؤْتِی أُکُلَهَا کُلَّ حِینٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا وَیَضْرِبُ اللّهُ الأَمْثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُونَ﴾ [ابراهیم: ۲۵- ۲۴]؛ «بنگر که خدا چگونه مثل می‌زند: سخن خوب به درخت خوبی می‌ماند که تنه آن (در زمین) استوار و شاخه‌هایش در فضا (پراکنده) باشد. ‏‏بنا به اراده و خواست خدا هر زمانی میوه خود را بدهد (و دائماً به بارنشسته و سرسبز و خرم باشد). خداوند برای مردم مثلها می‌زند تا متذکّر گردند (و پند گیرند).‏»وعده‌ی اجرا شدنی از سوی خداست وعده‌ای در خصوص پیروزی اسلام و تثبیت آن در زمین.این وعده‌ی ربانی در سوره ی ابراهیم که از سوره های مکی است نازل شده، در حالی که مسلمانان در این دوره مورد هجوم و حمله قرار داشته و مستضعف بوده‌اند، با این حال آنان نسبت به اجرایی شدن و به ثمر رسیدن این وعده یقین داشته اند… خداوند نیز به وعده اش وفا نموده و آنان را بر دشمنان­شان پیروز گردانیده است.درخت اسلام تنومند شده و در زمان پیامبر(ص) سایه‌اش بر جزیره العرب گسترده شد، سپس شاخه‌ها و ترکه‌هایش در همه‌ی دنیای قدیم آن روز منتشر شد و رحمت و برکتش شام و عراق و مصر و آسیا و آفریقا و اروپا را فرا گرفت و میوه‌اش را هر دم، در نسل‌های پیوسته از اندیشمندان و دعوتگران و افراد ربانی می‌دهد.